වේතරණි

 ළපටි උක් යායේ සිලි සිලිය අතරේ අකුරින් අකුර පිය මැන යන හින්නිකිතර කෙල්ලත් ඉලංදාරියාත් දිහා ලෙන්ගතු බැලුම් හෙළන උදා හිරු තවම මුදු මොලොක්ය.

අඹ ගහ එක්ක හුරතල් වන හුළග මේ හැංගි හොරා අකුරු ඉගැන්විල්ල ගැන හාංකවිසියක් කාටවත්ම නොකියන බවටද පොරොන්දු වෙයි.

මොන්ටිසෝරි කියා දෙයක් නොතිබුනු එ් හැත්තෑව දශකයේදි නැකතට අකුරු කියා දුන් පසුව අකුරු ඉලක්කම් එක්ක හරඹ කරන කෙනෙක් අැත්තේම නැතුවා වගෙයි. අායෙ ඉතිං අකුරු එක්ක හාදකම් ඉස්කෝලෙට බාර දුන්නාට පසුවය. එතෙක් ඉවසා ඉක්නට වැඩිමලි වගේම තාත්තාට උදවි පදව් කරන කඩිසර කොල්ලාද ප්‍රිය නොකලේය.

කඩ පිල පිට මහ හඩින් පත්තරය කියවක අාතා කෙල්ලට අකුරු ඉගෙනගන්නට මහා බලගතු දොලක් ජනිත කළේ ය.

අාතා වාගේ පත්තරය මුල් පිටුවෙි පටන් අග පිටුව දක්වා කියවන්නට එ්කි පෙරුම් පිරුවාය.

 "අනේ අත්තප්පේ මටත් පත්තරේ කියවක්න ඕන" යි හද දැවෙන අාශාව කියා පෑ දවසේ  "ඉදිංකො.. තව ටික දොහයි නෙවැ.. උඹ ඉස්කෝලෙට බාර දුන්නහම අකුරු සෑස්තරේ කියා දෙන්නෙ නැතෑ.." යි ලද ප්‍රතිචාරයෙන් සෑහීමකට පත් නොවුවාය.

තාත්තා කඩ බක්කියත් තරාදියත් එක්ක යම යුද්ධයකය. අම්මා මල්ලිත් අලුත උපන් නංගීත් එක්ක ළිප ගින්දරේ දැවෙමින් දහසක් වැඩ පල අතරේ පරල වු ගානය.

කෙල්ල අකුරු අනුරාගයෙන් මඩනා ලද බව දැන කියා ගත් එ් අපුරු ඉලන්දාරියා සිය රහසිගත මෙහෙයුම අැරඹුවේය.

එකම එක සිසුවියක්... එකම එක ගුරුවරයෙක්... දිසා පාමොක් අැදුරු සෙවනේ බැතියෙන් උගන්නා සිසුවෙකු වාගේ අකුරෙන් අකුර එක්ක පයුරුපාසානය කෙල්ලට අලුත් හා අනන්ත ලෝකයක දොරගුලු විවර කළේය. එහෙත් එදා එ් උක් යායේ සිලි සිලිය දෙසවන සනහන අතරතුර පවා මතුයම් දවසක අකුරු එක්කම ජීවිතය අාලෝකමත් හා අන්ධකාර වන වගක් අනුමාන නොකළාය.

ලියන්නියක ලෙස මෙතෙක් ලියන ලද කෘතින් දෙස හැරි බලන්නටද පසුබට වෙමි. ලැජ්ජාවක් එක්ක එ් පොත් ඊට වඩා හොදින් ලියන්නට තිබුණා නේදැයි පශ්චාත්තාපයෙන් පිඩා විඳින බැවිනි.

මෙසිරිලක පොත පත ලියා ජිවිතය ගැට ගසා ගැන්ම මහා සංග්‍රාමයක් බව පසක් වන විට අාපසු හැරෙන්නට නොහැකි තරමේ දුරක් පැමිණ අවසන්ය.

කෝටි දෙකක් ඉක්මවන ජනතාවක් වෙසෙන රටක පොතක පිටපත් දහසක් විකුණා ගැනීමද අසිරුය. කලාව ජිවිතයෙන් දුරස් වු රටක කලාව මාරාන්තිකය.. නැතහොත් නිෂ්ඵල හා නිරර්ථක ව්‍යායාමයකි. එහෙත් අාර්තිකය පමණක් නොව රටද යහපත් කරගැනීම පිණිස ලේඛණය භාවිතා කරන්නට වෙහෙසෙන අතද හිතද යථාර්ථය පිළි ගන්නට සූදානම් නැත.

නැවක් වුනත් බර වැඩි වු විට මුහුදු බ‍ත් වන බවට ජිවන සහකරුවා කළ අනතුරු අැගවිම නොතකා දියනියකගේ සිහිනයේ දිගින් දිගටම එල්බ සිටිමෙන් උරුම වු කොල්ලන් එක්ක ජිවිතය වඩ වඩාත් අසිරු වෙයි. අද දවසේ මෙරට බහුතරයක් එහෙමය.

රට බේරා ගන්නට හා නඟා සිටුවිමට විටින් විට ප්‍රතිඥා දෙන දියවන්නාවේ අැත්තෝ කළින් කලට මෙි අවසන් අවස්ථාව බව මන්තරයක් මෙන් මතුරන හින්දා අපේ අවසානයත් රටේ අවසානයත් ළඟා වී අැතුවා වගේය. කොයි කොහොම හරි ජිවන අරගලය අත් හරින්නට ඉඩක් නොලද්දෙන් විසි පස් අවුරුද්දකට පස්සේ තීරණාත්මක මං සන්ධියක "වේතරණි  එක්ක....

" වේතරණි "වෙනුවෙන් වෙහෙසුනු හැමට අාදරය පිරිනමමින්" වේතරණි" හින්දා අසරණ වු ලියන්නියට අාදරනියයනි, මේ දුෂ්කරම පැයේ අාදරයම අයදිමි.

" වේතරණි "නවකතාවේ ඉතිරිව තිබෙන පිටපත් අළෙවි කර ගන්නට සහාය හා දිරිය අපේක්ෂාවෙන් 0719943989 වට්ස් අැප් ඔස්සේ සම්බන්ධ වන්නැයි අාදරයෙන් ඉල්ලා සිටිමි. ඔබ ලබා ගන්නා එක් පිටපතක් මට මේ දිගු හා දුෂ්කර ගමන් මඟ පිය මැන යන්නට යෝධ බල යෝධ වීරිය පුද දෙන බව අපමණ ගෞරවාදරයෙන් සඳහන් කරමි.

අකුරු විස්මය ජනක යි.

අකුරු අාදරනියයි

අකුරු අන්තරායකරයි

අකුරු ජිවිතය පුබුදයි..

එහෙව් අකුරු හින්දාම අසරණව හා බයබීතව එහෙත් වඩා යහපත් ලෝකයක් වෙනුවෙන් අකුරේම එල්ලී හිදිමි.

අකුරට බාලේ පටන් බැදි පෙම මියෙනතුරු අත් නොහරින්නටද මේ අදුරුතම නිමේශයෙහිදි සපථ කරමි.

මට අකුරු එක්ක ජීවිතය කියා දුන් දහදිය ගඳ එක්ක සුර්යාලෝකය පිරිනැමූ අාදරනිය ජයසිංහ බාප්පාට බැති පෙමින් නමස්කාර කරමි.

බල්ලෝ බළල්ලු සහ කොල්ලෝ..

 මං පුංචි කාලේ අපේ ගෙදර බළලුන්ට තහනම් කලාපයකි..

" මොකටද ඔය වසංගතේ..? බට්ටික කද්දිවත් අඩු ගානේ  නැට්ට වනනවාද... දවල් තිස්සෙ බුදියනවා... .. රෑ තිස්සෙ දඩාවතේ යනවා... ගේ පුරාම ලොම් කැටියයි. බල්ලෙක් නම් බුරනවා.. මුං පුරු පුරු ගගා බොරුවට අපිව රවට්ටනවා.

කිසිම පලක් නැති සත්තු.. ලේනෙකුට කටුස්සෙකුට කුරුලු පැටියෙකුට ඉන්න දෙන්නෙ නෑ.. මරාගෙන කනවා..".

අනේ කොටි පවුලේ ඥාතියාට අපේ අම්මා බැන අඩ ගැහු තරමක්.. බළලෙකු අපේ හතර හීමාවට නොඑන හින්දා හොදය. නැත්නම් එ් අාඩපාලි අැහුනා නම් අායෙත් වන වදිනවා සිකුරුය.

අම්මාගේ උග්‍ර බළල් විරෝධය පරයා ඉස්මතු වුයේ අපේ බලු නඩයේ බළල් වෙෙරයයි. බැරි වෙලාවත් අපේ මිදුල උඩින් හෝ බළල් තඩියෙකු ගියේ නම් එ් ඉතිං උන්දැගේ අවසන් අයාලේ යාමයි. උදෑසන බල්ලන්ගේ තියුණු දතින් සිදුරු වූ සිරුරින් යුතුව ලේ වගුරුවමින් අවසන් හුස්ම හෙළන ලද බළලුන් වළලා දමන්නට සිදු විය. එවන් අවස්ථාවන්හිදී එ් වල මලින් සරසන මම මේ බලු බළල් වෙෙරය සජසිදුවන්නේ කොයි කාෙහොමදැයි අපමණ කනස්සල්ලෙන් කල්පනා කරමි.

කිරි අම්මලාගේ ගෙදරදී හවස මල් පුදා දෙවියන් බුදුන් වදිද්දී මා ප්‍රාර්ථනා කළේ අම්මාගේ බළල් අප්‍රසාදය දුරු වී අපේ බලු දන්ඩෝ කාරුණික වේවා කියාය.

බළලෙකු අැති දැඩි කරන්නට මා තුළ දළු ලා වැඩි අාශාව සඵල කරගන්නට විවාහ වන තෙක්ම ඉඩක් නොලැබිනි. ජීවිතය බෙදා ගත් එක්කෙනා බළලෙකු තබා කොටියෙකු හදා වඩා ගත්තද අැහැක් අැර නොබලන හින්දා මට කාලාන්තරයකට පස්සේ බළල් සුරතලය අරඹන්නට හැකි විය.එද අපේ කඩ මිදුලේ දමා ගිය බළල් පැටවුන් හින්දාය.

බලු බළල් පැටවුන් පන්සලේ හෝ මහ මඟ දමා යන තරමට දැහැමි සිත් අැත්තෝ අපේ කඩ මිදුලද එවන් කලාපයක් සේ සලකා තිබිණි.

එ් අසරණයන් පලවා හරින්නේ කොහොමද.. කන්නට බත් කටක් දීම හැරුණු කොට උස්සාගෙන ඉන්නවදැයි හිතන්නට පුරුදු වීමි.

" බලන්නකෝ ඔයාලගේ බල්ලො අපේ කුකුල් පැටවු පස්සෙ පන්නනවානේ.. අනේ අපිට හරි කරදරේ" යි චෝදනා කරන්නේ ද අැතැම් විට එ් බල්ලන් හිච්චි සන්දියේ අපේ කඩ මිදුලේ දමා ගිය අයමයි. එවන් විටෙක මම එහි සැඟව ගත් උත්ප්‍රාසය නිහඩව විදිමි. නරක හා නපුරු බල්ලන් වෙනුවෙන් සමාව අයදිමි

බල්ලන්ගේ අායු කාලය කෙටි වුවද බළල් වෙෙරය අඛන්ඩව පැවැත එ්ම පිළිබඳව මම මුසුප්පු වීමි. බළල් පැටවා ද අපේ ගෙදර සාමාජිකයෙකු බව බල්ලන්ට එ්ත්තු ගැන්වීම බෙහෙවින් අසීරු විය. එ් සඳහා බළල් පැටියා වඩාගෙන සුරතල් කරමින් බල්ලන්ට හඳුන්වා දීමට සිදු විය.

" මෙයා දැං අපේ ගෙදර කෙනෙක්.. මෙයාව නම් ඉරලා මරලා දාන්න එපා.. අනේ එපා.. මෙයා ඔයාලගෙ සහෝදරයෙක්.. තේරුනාද..."

බලු බළල් සංහිඳියාව උදෙසා මගේ වෙහෙස දුටුවා නම් ගෘහ මූලිකයා මා මනෝ වෙෙද්‍යවරයෙකු වෙත යොමු කරනවා නිසැකය.

කොයි කොහොම හරි දැන් දැන් එ් හැටි පයුරු පාසානයක් නැතත් බළලුන් පස් දෙනෙකු හා බල්ලන් තුන් හතර දෙනෙක් එකිනෙකාට ඔරවමින් වුවද ජීවිත හානියක් ප්‍රාණ ඝාතනයක් නැතුව ඉන්න එකත් මදෑ...

අපේ අවිචාරවත් අාන්ඩුවලට පින් සිදු වන්නට අප පෙළන අාර්තික පීඩනය අභියස බල්ලන්ට බළලුන්ට තබා කොල්ලන්ට කන්න දීමද ලෙහෙසි පහසු නැත. අපේ අැත්තෝ දෙෙනික වියදම් එකින් එක කපා දමන කල පොතක් පතක් චිත්‍රපටයක් වේදිකා නාට්‍යයක් එකී ලැයිස්තුවේ මුලටම එයි. ඉතිං එහෙව් එකේ ලියන්නියකගේ ජිව්තයේද මේ ගතවී යන්නේ අතිශය දුෂ්කර වකවානුවකි.

" නිධානයක් උඩ නිදාගෙන ඉන්නවා.. මාර්කටින් දන්නෙම නෑ.. ගෙයක් දොරක් වාහනයක් නැතුව නිකං බොරුවට දුක් විඳිනවා.." යි අාඩපාලි අනන්තය. එහෙත් ප්‍රතිපත්ති ගරුක බව විසින් මා වෙත පුද දෙන අහේනිය උපේක්ෂාවෙන් වැළඳ ගමි. අනික් අතට බොහෝ විට නිර්මාණය විනා නිර්මාණකරුවා මේ දූපත තුළ වටින්නෙ නැත. එ් වටිනාකම ලබාගන්නට එ් තැනැත්තා ජීවිතයෙන් සමු ගත යුතුය. ඉතිං මා මළ දවසක ගැයෙන අනේක ප්‍රශස්ති මට නම් නෑසෙනවා අැති. අප යමක් කළ යුත්තේ පෙරළා කිසිවක් අපේක්ෂාවෙන් නොවුවද යම්කිසි  නිර්මාණ වෙහෙසක් වෙනුවෙන් සාධාරණත්වයක් ද තිබිය යුතු බව අමතක කළ නොහැක.

කෙසේ වෙතත් අපේ සුදු පූසි මෙවර බිහි කළ පැටවු තිදෙනා මුහුණ දුන් බිහිසුණු ඉරණම සැබැවින්ම අතිශයින් දුක්ඛදායකය. වල්බාවුන් නමින් හඳුන්වනු ලබන එඩ්රස් නැති බළලුන් විසින් ඇතැම් විට බළල් පැටවුන් මරා දමන බව අසා අැත්තෙමු.

එවන් ප්‍රහාරයකට ලක් වූ බළල් පැටවුන් ගේ කුරිරු මරණයට වග කිව යුත්තේ එ් අහිංසකයන්ගේ අම්මා බවට අපි වරදවා වටහා ගතිමු. එයට හේතු වුයේ අැය කඩ කඩව ගිය බළල් පැටවකු බුදිමින් සිටීමය. අැතැම් බැල්ලන් සිය පැටවුන් අතරින් රෝගි හා දුබල පැටවකු අාහාරයට ගන්නා බව දැන සිටියෙමි. දැක අැත්තෙමි. එ් සොබා දහමේ රීතිය විය හැකි ය. එමෙන්ම නිසි පරිදි අාහාර නොලැබෙන විටද කුසගින්න දරා ගත නොහැකිව පැටවුන් අාහාරයට ගනිති. එතකොට තිරිසන් සතුන්ගේ දාරක ප්‍රේමය පරයා කුසගින්න බලවත් වෙනවාද.?

අපේ සුදු පූසි ප්‍රිය කරන හා පෝෂ්‍යදායි අාහාර ලබා දෙන්නට මට නොහැකි වුයේ දැනුදු දියවන්නාවේ ජුගුප්සාජනක අන්දමින් වාද විවාද කරන ධවල වස්ත්‍ර දාරින් හින්දා බවට චෝදනා කරමි. රටක් අගාධයට අැද දැමූ උන්දැලා අායෙත් එ් රට නගා සිටුවීමට කටයුතු කරන බව කීම තරම් විහිළුවක් හා විකාරයක් තවත් තිබිය හැකිද..?

කොහොම හරි පැටවුන් ලබා දෙදිනකට පසු අහිමි වූ අම්මා පැටවුන් සොයා හඩා වැටෙන කල මම අන්ත අසරණ වීමි. මට පිහිට වුයේ මගේ පාසල් මිතුරිය දයානිය. අැගේ බැළලියගේ පැටවුන් අතරින් එකෙකු ලබා දෙන්නට තරම් අැය කරුණාවන්ත වූවාය.

අපේ සුදු පූසි විලාපය නවතා බළල් පැටවා තුරුළු කරගෙන සුව නින්දක් ලබන්නිය.

අැගේ උස් මහත් වූ පැටවුන් දෙදෙනා ට මේ කලුම කළු එ් වුනාට හරිම ලස්සන අාගන්තුක පැටවා පෙන්වා හඳුන්වා දුන්නෙමි.

" මේ ඔයාලගේ අලුත් මල්ලී... අනේ රණ්ඩු නොකර ආදරෙන් ඉන්න හොදේ.. බලන්න එයාගෙ ලස්සන.. හරිම හුරුබුහුටියි නේද.."

එක දවසක්

 එක දවසක් කියන්නේ පැය විසි හතරක් තමයි. එහෙත් එක දවසක අනේක සිදුවීම් එක්ක කාලය මායාවක් බවට පත් විය හැක. අැත්තටම කාලය මායාවක් නොවේද... කොයි කොහොම වුණත් වෙසක් මහ අැරඹෙන්නේ හෙළ බොදු හදවත් සැදැහැයෙන් පුරවාලමිනි. එ් කොතෙක්ද කිව හොත් පා ගමනින් පූජා භූමියට යන සිල් මාතාවන් උදෙසා සිදු කළ දාන මාන පිළිබඳ කතා බතා අතරේ මගී අාවරනය තුළ බවලත්තු මහ මඟ අසීරුවෙන් ගමන් කරන පුද්ගලයා දැක දැකත් නුදුටු විලාසයක් පෑහ.

පයක මහ විශාල තුවාලයක් එක්ක අත් වාරුවේ උපකාරයෙන් අැවිද යන්නා දුටු සැනින් මම කැළඹී ගියෙමි.

"අනේ එයා හරි අමාරුවෙන් අැවිදින්නෙ.." යි මා කී කල "කරුමෙ... පූරුවෙ පව් පල දීලා. ඔහොම තමා... විදවන්ඩ එපැයි... අනිච්චේ දුක්කේ සංසාරේ" යි එකියක අතක් නිකටේ හොවා ගත්තාය.

"සිල් මාතාවන් ට මං වතුර බෝතලයක් ප්‍රජා කළා.. අායෙ ඉතිං සසර සැරි සරන තුරාවට මට තිබාසෙ නං ඉන්ඩ වෙන්නෙ නෑ.. " ඉදිරියෙන් වේදනාබරිත මිනිසා දැක හුල්ලා සැනින් අමතක කළ උපාසිකාවක තුටු පහටු වූවාය. 

" මං නං පුජා කෙරුවෙ බෙහෙත් ටිකක්... කකුල් කැක්කුං නැතැ මෙච්චර දුර කතරක් පයිංම අැවිල්ලා.. උපදිනා අාත්මෙක මට ඉතිං ලෙඩට දුකට බෙහෙත් පෙත්තක් නැතුව දුක් විඳින්න වෙන්නෙ   නෑ "

දානය කියන්නේ පෙරළා දානයට වඩා බලවත් යමක් ලැබීම උදෙසා සිදු කරන අායෝජනයක් ද.. 

පව් පින් දාන මාන කුසල් අකුසල් පිළිබඳව ළත වන්නට කාලයක් නැත. අපේ අැස් ඉස්සරහ අප වැනි මනුස්ස පරානයක් මහත් වෙර වෑයමෙන් අැවිද යයි. එ් සඳහා ඔහු දරන ප්‍රයත්නය අැහැකට විඳ දරා ගත නොහැකි තරම් විශාලය. තව දුරටත් කාලය නාස්ති කරමින් සසර සඳහා අායේජනය කළ සැදැහැවතියන්ගේ පුන්‍යානුමෝදනා අසා සිටින්නට තරම් මට අැති උලව් සරදාවක් නැත. 

බසයක් පතා බලා ඉන්නා බව පවා මට අමතක විය. හිත රිදුනේ එක මිනිහෙක් නගරය ඔස්සේ ගාට ගාටා යන කල සංවේදි නොවු හිත් හින්දාය. පව් පළ දෙන තවත් කරුමක්කාරයෙකු විනා ඔහු මිනිසෙකු නොවේ. අනේ බුදු හාමුදුරුවනේ.. දඹදිව් තලය පුරා පා ගමනින් වැඩම කොට අසරණයන්ට සරණ වූ ඔබ වහන්සේට කළ හැකි තවත් අවමානයක් තිබිය හැකිද.? 

තුවාලකරු සමඟ කතා කොට ත්‍රී වීල් රියකට නංවා හරිනතුරු නිහඩව හා නිසලව බලා හුන්   සැදැහැ සිත් අැත්තියෝ   එක්ක උරණ වී පලක් අැද්ද...? අාගමේ නාමයෙන් බලවත් වන්නේ ස්වාර්ථයයි. මට...! මගේ.! . මම.! . අනෙකා අදාළ නොවේ. 

අැත්තටම එය බිහිසුණු තත්ත්වයක් නොවේද.? සමාජ ප්‍රගමනයට බාධා පමුනුවන්නක් නොවේද.? නිවන හෝ ස්වර්ගය උදෙසා වෙහෙසෙන අපේ අැත්තෝ අාත්මාර්තයෙන් උතුරා යන කල මනුෂ්‍යත්වය අසරණව අනාතව නොයයිද.? එ් එ් වකවානු තුළ පහළ වූ දාර්ශනිකයන් දෙසූ ධර්මයක් වේ නම් සිදු විය යුත්තේ වැඳුම් පිදුම් එක්ක තමා වෙතට හැකි තාක් හැකිලී යාමද.. එ් එ් ගුණාංග ජීවිතයට එකතු කරමින් ජීවිතය හා ලෝකය දෙස විචක්ෂණශීලිව බැලීම නොවේද.. එ් වෙනුවට නිරර්ථක පුද පූජා පවත්වමින් සහෝදර මිනිසා කෙරෙහි සංවේදි නොවෙමින් අප උමතුවෙන් මෙන් ක්‍රියා නොකරන්නේද.? 

අාගමක් දහමක් හිසින් හා හදින් දැඩිව නොගත් මට වේදනාබරිත මිනිසෙකුගේ තුවාලයේ වේදනාව දැනින. එ් සා අසීරුවෙන් අැවිද යන්නා කරුමක්කාරයෙකු වග හගින්නට මම අපොහොසත් වෙමි. ඔහු මේ යෝධ මිනිස් පවුලේ තවත් එක් සාමාජිකයෙකු පමණි. සෙස්සෝ ඔහුට උපකාර කරන්නට බැඳී සිටිති. එ් මන්ද යත් අප අයත් වන්නේ එකම හෝමෝ සේපියන්ස් වර්ගයට හින්දාය. 

අාගම ද ජාතිය හා කුලය මෙන් අප බෙදයි. එවැන්නක් එකී දර්ශන මෙලොවට පිදූ දාර්ශනිකයන් කිසිසේත් අනුමාන නොකලා නිසැකය. දේශපාලඥයා ජාතිය හා කුලය මෙන්ම අාගමද අපයෝජනය කරන්නාක් මෙන් පොදු ජනතාව වන අපද එකී මහා පාපයට හවුල් වෙමු. 

වෙසගේ පමණක් නොව තුන්සිය හැටපස් දවසේම අප අනෙකාට අාදරය කරුණව හා ගරුත්වය නොදක්වන්නේ නම් අප අවමන් කරන්නේ මනුෂ්‍යත්වයටයි. ලෝකය බිහි කළ අගනා මනුෂ්‍යයන්ටයි. පූජක අභිමතාර්ථ අනුව විකෘති කරන ලද අාගමික භක්තියෙන් මිදී මනුස්සයෙකු සේ හිතමු.. පතමු.. එවිට ලෝකය නිරායාසයෙන්ම යහපත් හා මනුස්ස වාසයට සරිලන බිම් කඩක් බවට පත් වනවා නොඅනුමානයි. අාදරයෙන් පිරුණු ලොවක ස්වර්ගය හෝ නිවන අපට මේ   ජිවිතය තුළදීම සාක්ෂාත් කර ගත හැකි වන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. 

 

රතු එරබදු.... සහ මත් කොවුලෝ...

 ඉස්සර නම් බක් මහට  එරබදු මල් ඕසෙට පිපුනි. දැන් එරබදු ගහත් දුලබ දසුනකි. කොවුල් නද අතරින් පතර අැහෙයි. එහෙත් මත් කොවුලෝ එමටය. 

රූපවාහිනියෙන් පෙන්වන සිංහල අලුත් අවුරුද්ද අපූරුය. පරහකට අැත්තේ එබදු අවුරුදු ගං ගොඩේ කොයි කොතනකවත් නැති එකය. 

 බවලත්තු අවුරුදු හින්දා කොදු කඩා ගන්නා අතර ගෘහ මුලිකයෝ නැකතට පෙර වැඩ අල්ලති. එ් සුරාමේරය ශික්ෂා පදය කඩ කරමිනි. අැත්තටම අපට අලුත් අවුරුද්දට සූරා නැකතක් නැත්තේ අැයි දැයි මම වරෙක කල්පනා කරමි.

සුරා පානය වසර දහස් ගණනක් මුළුල්ලෙහි නොනැසි පැවත එන පුරුද්දකි. මීවිත මිනිසාගෙන් වෙන් කරන්නට මහ බඹුට හෝ දෙවියන් වහන්සේට බැරුවා සහතිකය. පියවි ලෝකයෙන් දුරස් වන්නට මිනිසා මේ සා ප්‍රිය කරන්නේ ප්‍රකෘතිය දරා ගත නොහැකි නිසාද...? පිරිමින්ගේ ලෝකයක ගැහැණිය බොහෝ ළතැවුල් හා සිය ස්ත්‍රීත්වයේ උරුමය දරා ගන්නේ මතින් සිහි විකල් නොවෙමිනි.

අාදරවන්තයා අතුරුදහන්ව ප්‍රාදුර්භූත වූ සැමියා දරුවන් නුවුමනා බව කී කල මම තිගැස්සුනෙමි. අපේ පාපය දරුවන් හිස මත පතිත වන බැවින් අප දරුවන් නොලබා සසර දුක කෙටි කර ගත යුතු බව වැඩි දුරටත් පැහැදිලි කරන ලද්දේ අාගම දහමට ලැදි එකෙකු පරිද්දෙනි.. එහෙත් හෙතෙම ද මා මෙන්ම   පන්සල එක්ක එ් හැටි පයුරුපාසානයක් නොපවත්වන බව මම දැන සිටියෙමි. 

සැමියා බිරිඳගෙ දෙවියාය කියා කී කට තලන්නට මා සැදී පැහැදී සිටි කලක්ද තිබිණ. වෙනස් පෞරෂව දෙකක් එක වහලක් යට එකිනෙකා ඉවසා දරා සිටීම විවාහය බව වටහා ගන්නට ගත වූ කාලය මට දරුවන්ද තිළිණ කළේය.

හාහාපුරා කියා අපි දෙන්නා අම්මා තාත්තා බවට පත් කළ කුළුඳුල් පුතුට තාත්තා නැතුවම බැරි වෙද්දී සසර දුක සිහිපත් ව මා මුවග නැගී සරදම් සිනාව එ් අැස් හතරටම හොරා සඟවා ගතිමි. 

සිවිවන වරට ගැබ් ගත් බිරින්දෑ දෙදරුවන් දරන බව හෙළි වූ දවසේ එ් ගැබටත් වග කිව යුතු එක්කෙනා පුපුරා හැලුනේය. 

" මං කිව්වනෙ ළමයි ඕන නෑ කියල.. කලින් එක පාර එක්කෙනයි.. දැං එක පාර දෙන්නයි. එ් තුන් දෙනයි මේ දෙන්නයි .. මගෙ දෙයියනෙ පස් දෙනයි.. ළමයි පස් දෙනයි.. අපි කොහොමද ළමයි පස් දෙනෙක් ලොකු කරගන්නෙ.. ඉස්කෝලෙ අරින්නේ...?" 

මම මෙලෝ හසරක් නොදත් හින්නිකිතර එකියක මෙන් ඔහේ බලා සිටියෙමි. අනාගතයේ පවුලට එක් වීමට නියමිත දෙදරුවන් පිළිබඳ සිතන්නට හා තැවෙන්නට ඔහුට අැල්කොහොල් වැඩි වැඩියෙන් උවමනා විය. 

ඔහු ප්‍රසව වේදනාවද වින්දේ නම් අැල්කොහොල් කොච්චරක් උවමනා වනු අැද්දැයි මම විමතියට පත් වීමි. 

මහා බලසම්පන්න පිරිමියා එයාකාරය. මත් වීමෙන් ජීවන බර සැහැල්ලු කරගන්නට දරන උත්සාහය අනුකම්පා කටයුතුය. කොයි කොහොම වෙතත් පස්සෙන් පහු දවසක කොල්ලෝ පස් දෙනාම අැද මත පෙරලාගෙන අතොරක් නැතුව ඉඹින තාත්තා දැක පරණ සසර දුක සිහියට නැගී සුපුරුදු සරදම් සිනා සඟවා ගතිමි.

කොවුල් නදටත් කලින් අැල්කොහොල් එක් රැස් කරන ඔද තෙද පිරිමි පරාණ වගේම කැවිලි වෙනුවෙන් ලිප ගින්දරේ දැවෙන ගැහැණු පරාණ ද කියන්නේ ජීවන සන්තුෂ්ටිය අහිමි රටක තතු නොවේ ද.. මහා සංස්කෘතික මංගල්ලය මසින්ද මතින් ද පිරි ඉතිරී යන හැටිද සතියක් විතරම රටක් අැණ  හිටින හැටිද මට නම් බියකරු සිහිනයකි. 

" අවුරුදු ප්‍රීතිය කොහොම වුණත් අවුරුදු මත පහ වෙලා කාට කාටත්  සිහිය සැපත් වෙන්නෙ විස්ස වගේ තමා .." යි මම තොල් මතුරමි. 

සංස්කෘතිය රකින්නට උවමනා බව සැබෑය. එහෙත් සංස්කෘතියේ නාමයෙන් රටක් සතියක් විතර එක තැන නැවතුණ විට...? අපි අනේක වාරයක්  අයි.එෆ්. එම්. සරණ ගියද පලක් වනු අැද්ද. .? නිරන්තරයෙන් අයි. එෆ්. එම් සරණං ගච්ඡාමි කියන රටකට කොවුල් නද කුමට..? 

දැනටමත් නිවාඩු දින ගණන වැඩි නැද්ද..? සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් ජන වර්ග තුනට අදාළ නිවාඩු අතරට මෙරට අාදිවාසින්ට එක් විය නොහැක්කේ මන්ද...? ඔවුන්වෙනුවෙන්ද  නිවාඩු දිනයක් ප්‍රකාශයට පත් කරන මෙන් රනිලාන්ඩුවෙන් බැගෑපත්ව ඉල්ලා සිටිමි. එ් සඳහා විජය කුමාරයා ලක්දිවට ගොඩ බට දිනය සොයා සමරමු. නොරට පල් හොරෙකුට පෙම් බැඳ කිරුළු පලදවන්නට කුවන්නා සිය නෑසියන් ඝාතනය කළ වග ඉතිහාසය කියයි. අනේ අපි පුරා හැත්තෑ පස් අවුරුද්දක් මෙරට පල් හොරු අබිසෙස් කරවන්නට අපේ දරුවන්ගෙ පණ නලද සොදුරු සිහින ද බිලි දෙමු. මේ විපරීත නොදකින්නට මත් වෙන එකමයි හොද.. අනේ අැත්තමයි... 

අැසි දිසි විසිතුරු

 සේනපුර සිට හක්බෙල්ලාවක බලා ගිය ගමනේදි මුහුණ දුන් අත්දැකීම් නොලියා හිඳීම වූ කලී නෙරි පොටෙහි සඟවා ගත් ගඩා ගෙඩි අහුරක් අැටිකිච්චන් මුණුබුරු මිනිබිරියන්ට නොදෙන මුත්තම්මෙකුගේ වෙස් දැරිමකි. උන්දලා නෙරි පොටෙහි නොව කුස පොත්ත හාරා බත් උළ පවා පුද දෙන තරමට ආදරණීය වූ බැවින් මී මිණිබිරියක වන මම කොහොම මසුරුකම් කරන්නද..

ගමනක් කියන්නේම ගෘහ මුලිකයාගේ හොස්ස දික් වන කර්තව්‍යයකි. මංජුල මල්ලී මගේ කොල්ලන්ගේ තාත්තා ගැන සහසුද්දෙන්  දැන හිටියා නම් මේ කපේට මට ඇරැයුම් කරන්නේ නැතුවා සහතිකයි.

වෙනදා ගෙදර දොර වැඩ පලට මට සහාය වන ගෙදර අැත්තා මා ගමනක් බිමනක් යන දවසට ගහක් ගලක් ගානය. එ් හින්දා තට්ට තනියම උදේ දවල් දෙවේලට මහ ගොඩක් උයන පිහින මට හති වැටෙයි. හට්ටි මුට්ටි හා අැතිලි එක්ක යම යුද්ධය හමාර කරන මට බත් කටක් කන්නට හෝ අඩුම තරමින් අඳින අැදුම කණ පිටද හොද පිටදැයි පවා පිරික්සා බලන්නට ඉසිඹුවක් නැත. එ් දඩිබිඩිය හින්දා වරක් රං ගිරි දඹුලු එෆ්. එම් සේවයට මා ගියේ යට සායක් නැතුවය. උඩ සාය රැලි සායක් වූ බැවින් මඟ තොට කාටවත් නිච්චි නිනව්වක් නැතුවා විය හැක.

හරබර සාහිත්‍ය වැඩ සටහන නිමවා අාපසු සේනපුර එන්නට දඹුල්ලේ බස් නැවතුම්පළ කරා යද්දී මටම මා යට සායක් නැතුව හිඳින වග වැටහිණ. " දෙයියනේ දෝනි" යි මා බෙරිහන් දුන් කල මගේ තනි නොතනියට ගිය සදනි දියණය තිගැස්සුනාය.

"අනේ මම යට සායක් අැදලා නෑ   " යි අපමණ සංවේගයෙන් කී මම අැයද අැදගෙන රෙදි සාප්පුවකට දිව්වෙමි. එ් හින්දා යද්දී යට සායක් නැතුව එ් ගැන වගේ වගක්ද නැතුව දඹුලු ගිය මා අාපසු අාවේ කඩිමුඩියේ මිලදී ගත් අලුත්ම අලුත් යට සායක්ද යටට අැදගෙනය.

නිරුවතේ කලාව හා  කලාවේ නිරුවත පිළිබඳව පොර ටෝක් දෙන සම්භාව්‍ය පන්නයේ ලියන්නියක පවා සීගිරි ලදුන්ද අමතක කර යට සායේ එල්ලුනු හැටි...

කොයි කොහොම වෙතා අපේ බ්ලොග් ලියන්නා විසින් සංවිධානය කරන ලද බ්ලොග් හමුවට මා පිටත් වුයේ මහ පාන්දරය. පෙරදා රැයෙහි පන්සලේ සංවර්ධනය උදෙසා පවත්වන ලද ජහුටා බලා නිදි වරා හුන් මගේ හතරවැන්නා අවදි කරගැනීම පහසු නොවිය. මෙසිරිලක සංවර්ධනය හමාර වූ පන්සලක් නැතුවා වාගේ මට මගේ ගෙදර නිදිමතින් අවසග නොවු කොල්ලෙක් හොයා ගත නොහැකි විය. 

"අනේ මම මංජුල මල්ලිට පොරොන්දු වුණා එනවා කියලා.. අනේ කවුරු හරි යංකො මා එක්ක. මට තනියම යන්න දෙන්නෙ නෑ නේ ඔය ගොල්ලන්ගෙ තාත්තා" යි මම කෝපයෙන්ද ශෝකයෙන්ද කෑ ගැසුවෙමි. 

" අැහැරෙන්නකො කවුරු හරි.. බස් එකේ නිදා ගන්න පුලුවන්නෙ"  මගේ අායාචනයෙන් සසල වූ කලෙක මෙන් මගේ හතරවැන්නා නිදි මර ගාතේ නැගී සිටියේය. එ් සඳහා ඔහුට තෙවරක් තට්ටු කරන්නටද දෙවරක් එ් දිගු දෙපයින් අැද" නැගිටින්න... බස් එක යයි.. තුන හමාරට බස් එක  " යි කනට කර හඩගාන්නටද මට සිදු විය. අන්තිමේදි වදෙන් පොරෙන් නැගිටුවා ගත් කොල්ලා ට අැදුම් අන්දවා පාරට අැදගෙන යන්නට ද මට මහත් වෙහෙසක් දරන්නට සිදු විය. එ් හින්දා බසයේ නැගී හිඳ ගත් සැනින් මට නින්ද ගියේය. කොහොමත් නිදි වරණ මම බසයට නැග ටිකට් පතක් ලබා ගන්නටද පෙර නිදිබරින් කඩා හැලෙන හිසක් එක්ක විපරීත වන අතර බොහෝ විට කොන්දොස්තර මගේ උරහිසින් අල්ලා සොලවා " නොහාටද?" යි අසයි. 

 වෙන අය නම් දුරක යද්දී බහින්නෙ කොහෙන්ද කියලයි කොන්දා අහන්නෙ. එ්කට අපෙ අම්මා... නැගලා බස් එක පිටත් වෙන්නත් කලින් නිදි " යි කොල්ලෝ මගේ නිදි මර ගාතය හෙළා දකිති." අම්මගේ කොන්ඩෙත් අවුල් වෙලා.. කටත් අරගෙන නිදා ගත්තහම යස්සනියක් වගේ.. අනේ අම්මා කෝවිඩ් ඉවර වුනාට කමක් නෑ. කරුණ කරල බස් එකේ යද්දී මාස්ක් එක දාගෙන යන්න. එදා කැකිරාවෙ යද්දී අම්මට නින්ද ගිහිං.. මම බය වුණා දැකලා.. අම්මගෙ පුතා ම එහෙම බය වෙනවා නම් අනික් මිනිස්සු කොහොම බය වෙනවා අැද්ද " 

එ් උපදේශය අනුව කෝවිඩ් වසංගතය දුරුව තිබියදීත් මම ගමන් බිමන් යාමේදි මුඛ අාවරන පලදිමි. කොච්චර හිතුවක්කාර එකියක වුවද අැතැම් විට දරුවන්ට අවනත වන බැවිනි. මාත් මගේ හතරවැන්නාත් වරකාපොලින් බැස පොදු වැසිකිලිය සොයා ගියෙමු. එහි භාරකරු සමඟ කතා බතා කෙළවර අපට තේ එකක් බොන්න මිල අඩු හා සුපිරිසිදු අාපන ශාලාවක් කරා කැටිව යාමට තරම් හිතවත් විය. 

එය ගුහාවක් වැනිය. එහි පැරණි හා සීතල පෙනුම අපේ අාහාර රුචිය පලවා හැරියේය. " අනේ අම්මා හැම තිස්සෙම අදුරන්නැති අය එක්ක කතාවට යන්න එපා.. අම්මා මේ දැං දැක්ක කෙනා එක්කත් කතා කරන්නේ අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ දන්නවා වගේ.. දැං දැක්කනෙ අපිව මේ ටවුන් එකේ ජරාම හෝටලයනට එක්ක ගිය හැටි එ් මනුස්සයා" 

කොල්ලා දොස් පවරන කල මම නිහඩව පසු වූයෙමි . වැඩි කාෙටම බඩ දඟලන හින්දාය. කතා කරන්නේ බඩින් නොව කටින් බව සැබෑය. එහෙත් බඩ අප්සෙට් වූ විට කට විරවෙයි. කොහොම හරි සීතල අාහාර හා අැල්මැරුනු තේ හින්දාම අප පැමිණි විගස මංජුල මල්ලී දිගු කළ ලැවරියා තසිමෙන් දෙකක්ම ගිල දැමුවෙමි. මගේ අාහාර රුචිය පිළිබඳව මගේ පුතා විමතියට පත් විය. 

දොල අද්දර පාරාදීසය කරා අප රැගෙන ගිය මංජුල මල්ලී පරාණ බය ඇති කළ බව කිව යුතුය. එ් පටු කඳුකර මඟ බ්ලොග් ලියන්නෝ සහ ඔවුන්ගේ බිරින්දෑවරුන් ද පුංචි දරුවන්ද පටවා ගත් වාහනය ඉදිරියට අැදි යන අතර බ්ලොග් පිළිබඳ හාංකවිසියක් නොදත් කොලනියේ ලියන්නිද පණ බයේ වෙව්ලමින් සිටියාය. අපේ වාසනාව ද මංජුල මල්ලිගේ රිය පැදවිමේ නිපුණතාවය ද මංදා අපි පණ බේරා ගෙන එ් සුන්දර ඉසව්වට සම්ප්‍රාප්ත වූයෙමු. දිය නාන බවක් කී නිසා මා ගෘහ මූලිකයාට හාෙරෙන් බෑගයට ඔබාගෙන තිබුනෙ දිය රෙද්දකි  අනේ අනෙක් අංගනාවො සැහැල්ලු අැදුමින් සැරසී දියට බහින විට අවලස්සන තාරාවා සිහි ගන්වමින් මම දිය රෙද්දක් හැඳ සපත්තු පය ලාගෙන දොල පාර වෙත ලැසි ගමනින් නොව නම් කළ නොහැකි ගමනකින් ගිය බව මතකය. සියලු අලකලංචි අමතක කර දමන තරමට බ්ලොග් ලියන්නෝ සුන්දර හා දයාන්විත වූහ. ඔවුන්ගෙන් සමු ගැනීම සැබැවින්ම වේදනාකාරි විය. එහෙත් ලෙන තුළ කුපිත සිහ රද සේ මගේ වල්ලභයා දැනටමත් පරල වී සිටින බවට අනුමාන කරමින් අාපසු ගමනට සූදානම් වීමු. එහිදී උපකාර කළ ඉයන් හා ඔහුගේ මිතුරා අප පිළිබඳව කරදර වුවද මම බොහෝ දුර කතරක යා යුතු බව පවා අමතක කර සිටියෙමි. 

පුංචි පුතාත් මාත් තලාවෙන් බහින විට රාත්‍රි නවය පසු වී තිබිණ. අපේ අතැති සුකුරුත්තං දෙකම මළාක් මෙන් නිහඩය. එහෙයින් අපි සරණාගතයෝම වූයෙමු. කිසි පිළිසරණක් නැති. වැසුණු කඩ සාප්පු එක්ක  ජනයාගෙන් විනිර්මුක්ත නගරය සොහොන් බිමකි. අප මෙන්ම අතරමං වු මගියෙකු අප කරා අාවේය. මගේ පුතා මා වෙත හෙලූ තරවටු බැල්ම දැක දැකත් කතාවට මුල පිරුවෙමි.. මනුස්සයෙකු දුටු සැනින් කුලප්පු වන්නට එපා යැයි කොල්ලන්ගේ තාත්තා ද නෙයෙක් වර කියා තිබේ. 

"මං අපෙ අම්මා බලන්න ගියා.. රෑ වුණා.. බස් එකක් අායෙ එන්නෙ පාන්දර දෙකට" මගේ අලුත් හිතවතා අප මුහුණ දී සිටින බිහිසුණු වාතාවරණය පැහැදිලි කළේය. දැන් දහයයි. තව පැය හතරක් මේ සොහොන් බිමක් වැනි නගරයේ තපින්නේ කොහොමද? 

"විල් එකක් නම් අාවා  මම කතා කරන්නම්.." යි කී හිතවතා නොපමාව අාපසු අාවේය 

" කිලෝමිටරයට සීයයි.. මොකද කියන්නේ.. මම ඉහලවැවෙන් බහිනවා " කිලෝමිටරයට කීයක් ගත්තත් යා යුතුව තිබේ. ගමනට ඉනි මං බැඳී කතාව හින්දා ඉහලවැවට යන්නට ගත වූ කාලය පිළිබඳ හැඟීමක් පහළ නොවිය. ඔහු ජපනෙකු  මෙන් කඳ නවා අපෙන් සමු ගත්තේ ය. යළි ඉදිරියට අැදි යන වාහනය තුළ මගේ කොල්ලා රහසින් කොදුරා අැසුවේ  "එ් මාමා කියක්වත් දුන්නෙ නෑ නේද අම්මා?" කියාය. 

ගමන් ගාස්තුව පිළිබඳව කරදර නොවන්නැයි මට කී ඔහු සැබවින්ම ගමන් ගාස්තුව පිළිබඳව කරදර නොවු වග වැටහී ගීයෙන් මට සිනාව මැඩ ගත නොහැකි විය. හරියට විධායක ජනපති ධුරය අහෝසි කරන බවට ප්‍රතිඥා දී යස රගට එ් ධුරය දරා පොරොන්දු කඩ කළ බවට අදෝ සංස්කාරයක්  නැතුව බැස යන අපේ පාලකයන් වගේ ඔහු වගේ වගක් නැතිව වාහනයෙන් බැස ගියේය 

  ෙ

සේනපුරින් හක්බෙල්ලාවකට...

 කවර කාරියකට ගියද එය යම්කිසි පිරිසකගෙන් සැදුම් ලද්දේ නම් නිතර හඩන සුකුරුත්තම නිහඩ කොට අත් බැගයේ රුවා ගනිමි. එය නාද වීමෙන් අන්‍යයන් හට අපහසුතාවයක් අැති වීම වළක්වාලීම පමණක් නොව එ් කටයුත්තේ ලොකු කුඩා බව කෙසේ වෙතත් එයට නිසි ගරුත්වය ලබා දිය යුතු බැවිනි. මේ මෙවලම් වලට වහල් නොවි අපද හයි හත්තිය අැති මනුස්ස පරාණ බව ඉඳ හිට හෝ අපම පසක් කරගත යුතු නැද්ද?

බක් මහ පළමුවනදා ඔහු මා අමතද්දි මම මකුලෑවේ බවත්වන ලද "අයිතීන් උදෙසා කාන්තාවෝ" සංවිධානය කළ හමුවක අතිශයින් හැඟීම්බරව ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට ප්‍රසිද්ධියේ කඳුළු සලමින් සිටියෙමි.

මේ රමණීය රට පිළිබඳව කතා කිරීමෙන් නොව සිතීමෙන් පවා දෑස් තෙත්වන්නේ නිරායාසයෙන්මය.

දිවා අාහාරයේදි මගේ සුකුරුත්තම පිරික්සා බලන කල මා හිතා මතා මඟ හරින ලද ඇමතුම් කීපයක්ම විය. එයින් එකක් එ් අාදරනිය ලියන්නාගේය.

තට්ටයා යන අාදරනිය නමත් එක්ක ඔහු මට හමු වන්නේ බක් පොහෝදා ය.

බ්ලොග් ලියන්නන් ගේ හමුවට කරන ලද අාරාධනය මා විසින් පිළිගැනිම මගේ ජීවිතයේ මා කළ තවත් එක් මෝඩ හා පිස්සු වැඩක් බව මගේ දෙවැන්නා ගේ අදහස විය.

ගමන් බිමන් සම්බන්ධයෙන් මා පළමුව කතිකා කරන්නේ මගේ කොල්ලන් එත්කය.

ගෘහ මූලිකයා කරා එළැඹෙන්නේ අනතුරුවය. එද සිංහයාගේ ගුහාවට රිංගන සා පොව්වෙකු මෙන් බියෙන් තැති ගනිමිනි.

බිරින්දෑ ද අම්මාද යන නම්බු නාම එක්ක ගැහැනියක ගෙතුළ බිත්ති හතර තුළ සිරගත වීමේ ඉරණමට යටත් විය යුතු බව තරයේ විශ්වාස කරන පිරිමියෙක් එක්ක ගමන් බිමන් කියන්නෙම සටන් වැද දිනාගත යුතු බිහිසුණු අරගලම විනා අන් කිසිවක් නොවේ.

එ් ඔහුගේ වරද නොවන බව දයාවෙන් සිතමි. බොහෝ පිරිමි කැමැත්තේ සිය මව වැනි බිරිදකටය.. කුටුම්භය තුළ ලෝකය ඉඳි කරගත් පතිනියකට එය දිව්‍ය ලෝකයක් විය හැක. නමුත් ලෝකය එකම යායක් බව අදහන්නියකට එය එසේ නොවේ.

"අාරාධනාව ලැබෙන්නේ අප්‍රේල් පළවෙනිදා.. කාගෙ හරි බොරුවක් විහිළුවක් වෙන්න බැරිද?"

එ් පොඩි පුතා.

"හක්බෙල්ලාවක..?..දිවත් උලුක්කු වෙනවා...

බඩපිස්සා මා යා යුතු ගමේ නමේ එල්ලුනේය.

"කොයි ලෝකෙද දන්නෙ නෑ... අනේ පිස්සු නැතුව ඉන්න අම්මා.. "

මද්දුවා සිය අප්‍රසාදය පළ කළේය.

" මොකට එන්න කියනවද මංදා... අදුරන්නෙත් නෑලු.. කතා කලෙත් අදමලු... "

පුංචි පුතා සිය මවගේ අනුවණ කම පිළිබඳව විමතිය පළ කළේය.

" බෙල්ල කපන්න එන්න කියනවද මංදා... කොහේ තියන තැනක් ද ඔය... මේක නම් අම්මා සිරාවටම පිස්සු ගමනක්... "

පොඩි පුතා යළි සිය විරෝධය පෑවේය.

අපේ මේ හදිසි රැස්විමට ලොකු පුතා සහභාගි නාෙවිය. කොහොමටත් ලොකු පුතාට ද මා සාමාන්‍යයෙන් ගමනක් පිළිබඳව දැනුම් දෙන්නේ අන්තිම මොහොතේදිය.

අපේ රටේ ගැහැණිය දැරියක ලෙස පියාට ද තරුණියක හා බිරිඳක ලෙස සැමියාට ද මවක ලෙස වැඩිමහල් පුතුටද අවනත විය යුතු බවට සම්ප්‍රදායක් තිබෙි. එය බිඳීම පහසු නැත. මේ නූතන ලෝකයේ පවා අෑත දුෂ්කර වන්නි වන පෙතේ ලියන්නියක එක වර සංග්‍රාම කීපයක සටන් වැද නිරන්තරයෙන් රුහිරු වගුරුවමින් සිටින බව හෙළි කරමි. ජීවිතයද ලෝකය ද එබඳුය. ඉතිහාසයේ අප සපැමිණි මඟ සටන් නොවැද දිනූ කිසිවක් නැත. ජයග්‍රහණ ලෙයින් කඳුලින් හා දහදියෙන් තෙමී තිබෙි.

මම මා සමඟ සටන් කරමි. මම කුටුම්භයේ මගේ අාදරනියයන් සමඟ සටන් කරන අතරතුරම පීඩක පාලක පැලැන්තිය සමඟ ද අඛණ්ඩ සටනේය.

" පොතක් ලියාගෙන පාඩුවෙ ඉන්නෙ නැතුව බොරුවට ජීවිතේ අවදානමකට දාගන්න එපා" යි අවවාද හා අනුශාසනා කරන්නන් සමඟද එක්තරා සටනකය.

ලාභ සත්කාර වෙනුවෙන් ප්‍රතිපත්ති පාවා දෙන්නැයි නිබඳ ඇරැයුම් කරන උදවිය හා එයට අනුබල දෙන තරමට පිරිහුණු දුබල අාර්තිකය එක්කද නොනවතින අරගලයක... එහෙත් සයින් පවසින් පෙලි මිය යාම පවා එ් වරප්‍රසාද වලට වඩා නම්බුකාර බව හගින සෙබලියකද වෙමි. අසිපත් දුනු ඊතල කිසිත් නැති. ලාභ පෑනකින් පමණක් සන්නද්ධව කරන මේ බිහිසුණු සංග්‍රාමයට දිරි දෙන අාදරනිය හදවත් මගේ රිදුම් පිරිමැද සුව සෙත සදන බව කෘතවේදි බුහුමනින් කියමි.

අන්තිමේදි බක් පොහෝදා අලුයම බලහත්කාරයෙන් අැහැරවා සූදානම් කරගත් මගේ හතරවැන්නා එක්ක හතරමං හන්දියට දිව ගියෙමි.

පාන්දර තුන හමාරේ බස් එක තව ඩිංගෙන් වරදිනවාය. අැබින්දකට පමා වුයේ අැළ අද්දර මල් ගහකින් මල් නෙළන හින්දාය..

මල් නෙලිම හින්දා මිමැස්සන් හා සමනලයන් අැතුලු කෘමි සේනා කුසගින්නෙන් පීඩා විඳීම පිළිබඳ කවදත් ශෝක වන මම එ් හිමිදිරියේ මල් නෙලූ කොන්දොස්තර මහතාට නිහඩව ස්තූතිවන්ත වීමි

දිගු ගමනක වෙහෙස නිවා දමමින් එ් අාදරනිය බ්ලෝග් ලියන්නා ...කඩවසම් ඉලන්දාරියා පෙර මඟට දිවවිත් මහ මගදී ම මා වැළඳ ගත්තේය.

ලේ නෑයන් හමු වූ කලෙක මෙන් සතුටක් හා සැනසුමක් අත් වින්දේ සෙසු බ්ලොග් ලියන්නන්ද හමු වූ එ් සොද්‍රරු සුයාමයේදිය.

සැබැවින්ම බක් පොහෝදා බ්ලොග් හමුව අතිශයින් අරුත්බර හා සොද්‍රරු බව යළි යළි කියමි. ජීවත්වන බව දැනෙන හැඟෙන නිමේශය තිළිණ කළ අාදරනිය ලියන්නනි අාදරෙයි...